Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 09, 2010

Radio Days...

Κάποτε, πολυ παλιά, σε μια εποχή που δεν υπήρχαν cd, κινητά, flatscreen τηλεοράσεις, PC και Internet, ήμουν κάπου στην αρχή της εφηβείας μου... Πέρα από το βινύλιο και τις κασσέτες (ααααχχχχ...κασσέτες....θυμίζω ετικέτες, BASF90, Maxell, TDK...) η άλλη διέξοδος στις μουσικές μου αναζητήσεις ήταν το ραδιόφωνο. Γιάννης Πετρίδης, Τα τραγούδια της παρέας, αλλά και κάποιες μεταμεσονύχτιες εκπομπές, όπως και, κλασσικά, διάφοροι πειρατικοί σταθμοί φίλων. (Θυμάται κανείς το Ράδιο Φράουλα? Δημητριάδης, θεοτόκης και οι συνήθεις ύποπτοι...χαχα!)

Αγαπημένη τότε εκπομπή, και η πρώτη από την οποία άκουσα αυτό που έμελλε να γίνει ο ευρύς χώρος της Alternative μουσικής, ήταν "Τα Μονοπάτια του Γαλαξία". Ο Γιώργος Πήττας, νεαρός τότε δημοσιογράφος και ραδιοφωνικός παραγωγός, είχε την ιδέα για αυτή την εκπομπή, που το πρώτο πρόγραμμα αρνήθηκε να βγάλει στον αέρα γιατί όπως είπαν "δεν υπήρχε κοινό σχετικό..." Ευτυχώς στο δεύτερο πρόγραμμα ήταν στα καλά τους και έτσι βγήκε στον αέρα μια εκπομπή που έμεινε στην ιστορία του νεότερου ελληνικού ραδιοφώνου. Υπήρχαν παρέες που μαζεύοταν σε σπίτια για να την ακούσουν εν είδη συγκέντρωσης. Όταν κάποια στιγμή οργανώθηκε μια ανοιχτή ακρόαση-πάρτυ και ο Γιώργος έφτασε εκεί που θα γινόταν βρήκε μια ουρά εκατοντάδων ανθρώπων να περιμένουν απέξω...
Στα μονοπάτια του γαλαξία, εκτός από την υπέροχη και ακρως ραδιοφωνική βαρύτονη φωνή του Γιώργου, είχα τη χαρά να ακούσω: Ιστορίες με βαμπίρ, νέα σχετικά με ούφο, τους Died Pretty, τον εθνικό ύμνο του IRA (προς απόλυτη φρίκη της αγγλίδας μάνας μου) και άλλα πολλά.



Εκπομπές σαν κι αυτήν ενέπνευσαν μια μεγάλη αγάπη για το ραδιόφωνο και με έκαναν να ονειρεύομαι μια μέρα να κάνω κι εγώ εκπομπές στο ραδιόφωνο. Η πρώτη εκπομπή που έλαβα μέρος λεγόταν "τρεις στη βάρκα, χώρια ο σκύλος" και παιζόταν στον "διάσταση 2000" τον ραδιοσταθμό του Αγίου Προκοπίου. Δεν διήρκεσε πολύ αλλά αποτέλεσε ένα από τα πρώτα βήματα της κουμπάρας μου της Ινας Ταράντου η οποία σίγουρα τα κατάφερε μια χαρά κι έκανε καριέρα στον χώρο...

ακολούθησε η εκπομπή ενός φίλου, ο οποίος μας καλούσε κάθε Σάββατο και κάναμε εκπομπές-αφιερώματα, παρέα. Θα μου μείνει αξέχαστη μια εκπομπή αφιέρωμα στους Ramones που κάναμε και μας έπαιρναν τηλέφωνο από ηγουμενίτσα για να μας συγχαρούν , είχαν ενθουσιαστεί. Η εκπομπή λεγόταν "127 Decibel"και την παρουσίαζε ο Γιάννης Δημητριάδης.



Μερικά χρόνια αργότερα, έτυχε να ακούσω μια διαφήμιση σε έναν καινούριο τοπικό σταθμό, τον Heart Radio. Ζητούσαν νέους ραδιοφωνικούς παραγωγούς. πήρα τηλέφωνο κι έκλεισα ένα ραντεβού. Συνέντευξη μου πήρε ο πολύ καλός και γνωστός στο τοπικό ραδιόφωνο, Κώστας Κυπριώτης. Ο Κώστας ενθουσιάστηκε που δεν ήμουν κάποιο πιτσιρίκι που ήθελε απλά να βγάλει γκόμενες μέσω ραδιοφώνου. Ήθελα να κάνω μια εκπομπή κυρίως Blues αλλά και rock με διάφορα θέματα, όπου η επιλογή των τραγουδιών να γίνεται είτε με κάποιο κεντρικό θέμα, η να οδηγούν απλά το ένα στο άλλο. Θα έδινα και κάποιες πληροφορίες κλπ. έτσι λοιπόν απέκτησα την πρώτη ολόδικη μου εκπομπή. Λεγόταν Blues with a feeling. το σήμα της εκπομπής ήταν το ομώνυμο τραγούδι σε εκτέλεση των Blues Bug, ενός ελληνικού blues group που είχα δει live στο Jazz Rock Bar.



με την εκπομπή αυτή ασχολήθηκα περίπου 1μιση χρόνο αν θυμάμαι καλά. Ήταν κάθε κυριακή βράδυ από τις 10-12. Απέκτησα ένα κοινό καταρχήν από φίλους, ειδικά ξένους που γούσταραν blues αλλά και σιγά-σιγά και κάποιους άλλους που ήθελαν να ακούσουν κάτι διαφορετικό. Είχα και μερικές θαυμάστριες, κυρίως πιτσιρίκες που κράτησα διακριτικά σε αποσταση λόγω του ότι ήμουν παντρεμένος και με παιδί...

Ήταν όμορφα
κάπου εδώ θα σας καληνυχτίσω και περισσότερα στο Radio days 2...

Κλείνω με ένα κομμάτι που μου ζητούσε μια από τις fans μου σχεδόν πάντα.



Καληνύχτα...

12 σχόλια:

  1. "Τα Μονοπάτια του Γαλαξία"...τι μου θύμισες ρε Πέτρο! Να 'σαι καλά.
    Για τον Γιάννη Πετρίδη δεν το συζητάμε είναι σημείο αναφοράς για το Ελληνικό ραδιόφωνο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Άκουγες αυτή τη φωνή και βρισκόσουν κατευθείαν στο διάστημα με τα αστέρια και τους γαλαξίες γύρω σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γεια σας....Συνταξιδιώτες! Πέτρο, με κατασυγκίνησες πάλι. Γεια σου και σένα thestylecouncil που κατά πως φαίνεται ταξίδεψες μαζί μας once upon a time. Ξέρετε τι έχω παρατηρήσει; Καθώς έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε και καθώς κάθε τόσο όλο και κάποιος/α παλιός/α συνταξιδιώτης/α των Μονοπατιών με "ανακαλύπτει" στον ωκεανό του διαδικτύου, διαπιστώνω πως σε ένα συντριπτικό ποσοστό, μείναμε ή προχωρήσαμε όλοι στην εναλλακτική αντίληψη των πραγμάτων. Κάτι σημαίνει αυτό....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. (να είναι καλά η Alex που μου έστειλε το link!)

    Πέτρο...η μετάδοση του ύμνου του IRA εκείνη την εποχή....έκανε άνω κάτω πολύ κόσμο...! Μέχρι και η Βρετανική Πρεσβεία έκανε "διάβημα" διαμαρτυρίας :-)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. O Giorgos Pittas synexizei radiofono edo kai 7-8 xronia stin Kypro kai exei polloys fanatikous afou exei panta to idio atalantefto ithos se oti kanei.

    Geia soy Giorgo Politi Pitta monadike!

    S.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Γειά σου συνταξιδιώτη Γιώργο! (Thestylecouncil είδες που σου έλεγα?) Νάτος ο Γιώργος!

    Κάτι θα ξέρεις Γιώργο για να το λες... έτσι δεν είναι, αυτά που μας ενώνουν, δεν αλλάζουν εύκολα. Όσο κι αν η ζωή προσπαθεί με τον τρόπο της και τις δυσκολίες της να μας βάλει σε κάποιο "λούκι" μέσα μας χτυπά μια alternative καρδιά...χαχα!!

    The Black and tan...θυμάμαι σαν τώρα τη μάνα μου να παίρνει το κακό υφάκι της απόλυτα προσβεβλημένης αστής ψιλοφιλοβασιλικιάς αγγλίδας...και να μου τη λέει. Εγώ όμως είχα γράψει την εκπομπή σε κασέτα (BASF90 πράσινη!) και το έβαζα ξανά και ξανά...

    Ένα έχω να πω Γιώργο. Η εκπομπή σου μου σημάδεψε τη ζωή, όπως και πολλών φίλων. Ο Stylecouncil που του τη θύμισα μετά δεν είχε όρεξη για δουλειά, τόσο φτιάχτηκε. Και είναι τιμή που σε γνώρισα και "διαδικτυακά". από κοντά πότε θα τα πούμε όμως?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Γιώργο καλημέρα,

    Είναι τιμή μου που πραγματικά σε γνωρίζω (έστω και διαδικτυακά) μετά από τόσα χρόνια και χαίρομαι όπου ακόμα έχεις τα κότσια και την όρεξη να “εκπαιδεύεις” τους νέους στην Κύπρο. Ήσουν μια όαση μέσα στην εφηβική μας τρέλα αυτός που ενώ μας ταξίδευες μας έκανες ταυτόχρονα να βλέπουμε την ζωή μας ποιο ορθολογικά και συνάμα ποιο όμορφα. Με το ραδιόφωνο στο κρεβάτι κάτω από τα σκεπάσματα και με την φωνή σου να μας ταξιδεύει…

    Ανδρέας Σουρές
    Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανδρέα, σε ευχαριστώ, δεν ξέρεις πόσο! Έχει τεράστια σημασία να γνωρίζει κανείς πως η δουλειά του, η κατάθεσή του έπαιξαν έναν κάποιο ρόλο θετικό. Δεν μου λες....έχεις κάποια σχέση με το εστιατόριο «Surreal» για το οποίο διάβαζα στο διαδίκτυο; Μου φάνηκε εξαιρετικά ενδιαφέρον concept!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Γιώργο, η δική σου φωνή και του Γιάννη Πετρίδη είναι αυτές που μας διαμόρφωσαν ως μουσικές και όχι μόνο οντότητες! Δεν είναι υπερβολή αυτό που λέω γιατί όταν γνωρίζω κάποιους ενδιαφέροντες ανθρώπους και ανακαλύπτω ότι έχουμε κοινά ραδιοφωνικά ακούσματα, αυτό από μόνο του κάτι σημαίνει...

    Ναι, το Surreal -αν αναφέρεσαι στο εστιατόριο κοντά στο μουσείο- ήταν (δυστυχώς η κρίση) του πρώτου μου ξαδέλφου, Ανδρέα Σουρέ. Τώρα δουλεύει ως σεφ σ' ένα ιταλικό στο Κολωνάκι (μου διαφεύγει το όνομα). Άλλο ένα κόλλημα που έχουμε εμείς οι Σουρέδες είναι η μαγειρική (όπως και του Πέτρου, τι σου έλεγα!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. "ήταν";;; Τι κρίμα...

    Χμ...νομίζω κάποια στιγμή θα πρέπει να συναντηθούμε όλοι μαζί και να μαγειρέψουμε. Βλέπεις, έχω και εγώ το μικρόβιο, όπως και η σύντροφός μου :-)))

    Αν βρεις χρόνο, άκου απόψε την εκπομπή μου στις 6 το απόγευμα. Θα βρεις το λινκ στο μπλογκ μου-όπου μπορείς και να στείλεις μηνυμα στο shout box.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Τον ενημέρωσα Γιώργο και θα σε ακούω κι εγώ, μαγειρεύοντας! Φρέσκα ζυμαρικά φτιάχνουμε σήμερα γιατί έχω πολυ καιρό να κάνω κάτι καλό. Μας έφαγε το καλοκαίρι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. ...και εγώ σπιτική πίτσα μς μοτσαρέλα και μαντζουράνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή