Πριν αρπαχτεί κανείς από τον τίτλο να πω ότι σέβομαι όλους αυτούς που έχουν περπατήσει χιλιόμετρα, φωνάζοντας συνθήματα κι έχουν απεργήσει χάνοντας συχνά από τις αποδοχές τους για τα δικαιώματα τους. Τα δικαιώματα αυτά που τώρα πια, μέρα με τη μέρα, χάνονται, διαλύονται, απαξιώνονται, μηδενίζονται...
Τον τελευταίο καιρό έχω πάει σε περισσότερες πορείες από ότι σε όλη μου τη ζωή. Αυτό βέβαια δεν ήταν και δύσκολο γιατί αν είχα πάει σε μία πορεία ήταν ζήτημα.
Πάντα ένιωθα στην καρδιά μου κάπως αριστερός, αλλά το να συνδυάζει κανείς επιχειρηματικότητα, και δη μάλιστα σε έναν αρκετά "καπιταλιστικό" κλάδο, και πορείες με συνθήματα εναντίον αυτών που περίμενα να έρθουν να ψωνίσουν από μένα, θα ήταν το λιγότερο υποκριτικό. Έτσι όλο αυτόν τον καιρό "πούλαγα" τα ιδιανικά μου στο βωμό του κέρδους ουσιαστικά...
Τον τελευταίο καιρό λοιπόν πάω σε πορείες. Κι ακούω , και συχνά φωνάζω κι εγώ, συνθήματα υπέρ των εργατών ,εναντίον των αφεντικών κλπ. Δεν έχω καμιά αμφιβολία πως όλοι εμείς οι μικρομεσαίοι έμποροι, καταστηματάρχες κι επαγγελματίες είμαστε το ίδιο θύματα με τον μέσο εργάτη στην κοινωνία που ζούμε. Γρανάζια όλοι μας. Παρόλα αυτά συχνά η συνεχής επιμονή στα δικαιώματα του εργάτη (που ομολογουμένως δεν είμαι) μου φαίνεται λίγο κάπως. Το λιγότερο μένω με το παράπονο πως δεν υπάρχει κάποιος να φωνάξει και να υποστηρίξει τον δικό μου αγώνα. Τον αγώνα ενάντια στο άδικο κράτος το οποίο μου ρουφάει το μεδούλι με την φορολογία, φτάνοντας με σε ένα σημείο να μην βγαίνω, και χωρίς να μου δίνει τίποτα σε αντάλλαγμα. Είμαι 45 χρονών. Πέρασα τα τελευταί 25 χρόνια της ζωής μου δουλεύοντας ασταμάτητα. 12 χρόνια στο μεροκάματο, 13 ελεύθερος επαγγελματίας. Τα παιδιά μου πάνε ακόμα στο ίδιο σχολείο που πήγαιναν οι γονείς τους, ενώ ζητάμε καινούριο 25 χρόνια τώρα, γιατί το παλιό διαλύεται, δεν υπάρχει σχεδόν. Το ωραίο, μεγάλο, καινούριο νοσοκομείο που χτίστηκε εδώ, δεν έχει προσωπικό κι όταν πήγαμε να βγάλουμε τα ράμματα και το γύψο της κόρης μου για τρίτη ανεπιτυχή φορά, αναγκάστηκα να πάω σπίτι να βγάλω το γύψο μόνος και να βάλω ΜΕΣΟ μια φίλη νοσοκόμα να βγάλουμε τα ράμματα (για την ακρίβεια ήταν ένα ράμμα...) συνταξη έχω δεχτεί πια ότι δεν θα πάρω ποτέ. Τα ασφαλιστικά ταμεία δεν θα αντέξουν μέχρι τότε... τι κάνω? που πάω? (ακαδημαικές ερωτήσεις, στον εαυτό μου τις έχω απαντήσει αλλά δεν είναι του παρόντος)
ξέφυγα, κλασσικά, από το θέμα. Απεργίες, συλαλλητήρια, πορείες. Ναι πρέπει να γίνοται, αλλά έχουν καταντήσει βαρετά και ολίγον γραφικά.
Αντί για αυτά θα πρότεινα τα εξής:
Αντί για απεργία στα μεταφορικά μέσα, πάμε στη δουλειά μας και αφήνουμε τον κόσμο να ταξιδέψει δωρεάν.
Αντί για απεργία στην ΠΟΣΠΕΡΤ, δουλεύουμε και προωθούμε μόνο αντικυβερνητικά και αντικρατικά ρεπορτάζ, ενημερώονυμε τον κόσμο για αυτό που πραγματικά συμβαίνει!!
Αντί για απεργία στις δημόσιες υπηρεσίες , εξυπηρετούμε τον κόσμο χωρίς χρέωση και του δίνουμε ότι χρειαστεί πιο γρήγορα απο το κανονικό.
Αντί για απεργία στα νοσοκομεία, εξετάζουμε και νοσηλεύουμε δωρεάν (αυτό έχει ήδη γίνει)
Αντί για απεργία στην Εφορία, εκδίδουμε φορολογικές ενημεροτητες σε όλους! (οκ δεν το βλέπω αλλά τουλάχιστον προσπάθησα!)
Αντί για απεργία στη ΔΕΗ γυρνάμε και μηδενίζουμε ολονών τα ρολόγια!!
Ο κατάλογος είναι μακρύς. Η ιδέα είναι μια. Ποιόν θέλουμε να πονέσουμε? Τον λαό? τον αδελφό, τον γείτονα μας? Η το κράτος? Ε ας στοχεύσουμε λίγο καλύτερα ρε γμτ!
Την ιδέα του να σκεφτούμε άλλους τρόπους "αντίστασης" την συνδέω και με το γεγονός ότι η κατάσταση που ζούμε δεν είναι κάτι συνηθισμένο. Σε μένα και πιστεύω και σε πολλούς είναι προφανές ότι το σύστημα τα έχει βάλει με όλους μας. Καλό θα ήτνα λοιόν οι ενέργειες μας να είναι τέτοιες που θα παροτρύνουν και θα βοηθήσουν ούτως ώστε η συμμετοχή να είναι το δυνατόν ευρύτερη.
venceremos!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου