Ποιό αγοράκι δεν ονειρεύτηκε κάποτε να γίνει Πειρατής?

Η πρώτη μου παιδική επαφή με την ιδέα των Πειρατών ήταν μέσω της ιστορίας του Peter Pan και του Captain Hook. Επειδή όμως με έλεγαν Πήτερ καταλαβαίνετε πως η ταύτιση ήταν περισσότερο με τον ομώνυμο μου  ήρωα και όχι τον φοβερό Hook...

Να όμως που πριν μερικές μέρες συμπλήρωσα κι εγώ την αίτηση μου να γίνω μέλος των Πειρατών και μερικές μέρες αργότερα βρέθηκα να είμαι υποψήφιος τους στην Κέρκυρα...

Γιατί το έκανα αυτό?
Όπως ξέρετε οι περισσότεροι από σας, τον τελευταίο χρόνο αφιέρωσα πολύ χρόνο σε ατέρμονες συζητήσεις και αναζητήσεις, στην πλατεία, στο fb, και με φίλους πολλούς κυρίως γύρω από όλα αυτά που συμβαίνουν αλλά και πιθανές λύσεις και προτάσεις για την αντιμετώπιση της κατάστασης. Μεγάλο ρόλο σε αυτές τις αναζητήσεις έπαιξαν θέματα όπως η Άμεση Δημοκρατία, η διαφάνεια, η αμερόληπτη δικαιοσύνη, η ισονομία και πολλά άλλα παρεμφερή θέματα.

Από μικρός δεν πίστευα πως οι εκλογές μπορούν να έχουν ιδιαίτερο αποτέλεσμα μια και δεν είχαμε ποτέ ουσιαστικές επιλογές. Παράλληλα το υπάρχον σύστημα, έχει καταφέρει μέσα από τα χρόνια, βοηθούμενο και από την ουσιαστική αδιαφορία μας,  να στήσει υπέρμετρα "υπέρ" του το εκλογικό μέτρο.

Πιστεύω βαθιά πως αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια αλλαγή, όχι απλά κυβέρνησης, αλλά πολιτεύματος, συστήματος και τρόπου σκέψης γενικότερα.

Το κόμμα των Πειρατών για μένα αντιπροσωπεύει ακριβώς αυτό, μια πιθανότητα να στηθεί κάτι διαφορετικό, κάτι καθαρό και δίκαιο για όλους.

Σε πρώτη φάση και όταν άρχισα να ασχολούμαι λίγο με την ομάδα και το φόρουμ  διαμόρφωσης του Πειρατικού Κόμματος (πριν καν δημιουργηθεί) με ξένισε λίγο. Δεν έβλεπα συγκεκριμένες θέσεις επί των "μεγάλων εθνικών θεμάτων". Και αισθάνθηκα ότι οι Πειρατές ίσως ασχολούνται με "δεύτερης" σημασίας θέματα όπως τα ψηφιακά δικαιώματα, τη διαφάνεια, την πρόσβαση σε ψηφιακές υπηρεσίες και τις πατέντες (copyright)

Συνειδητοποίησα όμως ότι τα "μεγάλα εθνικά μας θέματα" δεν είναι αυτά που νόμιζα η αυτά που μας προτείνουν τα γνωστά μηντιακά κανάλια κι εφημερίδες. Αυτά που εγώ νόμιζα "δεύτερα", αυτά ακριβώς είναι τα "μεγάλα μας εθνικά θέματα"...

Η συμμετοχή στα κοινά, η διαφάνεια στη δημόσια διοίκηση, ο διαχωρισμός των εξουσιών (ειδικά της δικαιοσύνης), είναι αυτά που θα αλλάξουν τη ζωή μας.

Θέματα όπως μνημόνια η όχι, ευρώ η δραχμή και δεξιά η αριστερά, πολύ φοβάμαι ότι είναι θέματα που μας πασάρονται προκειμένου να αναλωνόμαστε σε ανούσιες αναζητήσεις, χάνοντας το χρόνο μας... και για να μας παραπλανούν.

Προς θεού δεν υποστηρίζω ότι το μνημόνιο και η εφαρμογή του δεν είναι καταστροφικά, αλλά ούτε και μπορώ με καμία βεβαιότητα να πω αν θα είμασταν καλύτερα με δραχμή η με ευρώ.

Αυτό που θα ήθελα, είναι να συναποφασίζουμε εμείς οι ίδιοι για όλα αυτά και όχι κάποιοι άλλοι για μας.

Και αυτό ακριβώς είναι για μένα, ο κυρίως λόγος που αποφάσισα να στηρίξω τους Πειρατές, να γίνω κι εγώ ένας Πειρατής. Επειδή οι Πειρατές πιστεύουν και αυτοί σε αυτό.

Κατεβαίνω λοιπόν ως υποψήφιος εκπρόσωπος σας  με το κόμμα των Πειρατών στην Κέρκυρα. Επιτρέψτε μου να μην γουστάρω την λέξη "βουλευτής", μου έχει αφήσει μια πικρή γεύση στο στόμα από τα πέρσι...

Με πειρατικούς χαιρετισμούς
Πέτρος Παπαγεωργίου (γνωστός και ως Papapete...δεν είναι κάπως "πειρατικό"?)

Και για όσους επιθυμούν περισσότερη ενημέρωση Κόμμα Πειρατών Ελλάδος...

Γιο-χο-χό, γιο-χο-χό...

Το 1983 ο πατέρας μου είχε ένα γραφείο ενοικιάσεως αυτοκινήτων στα Μουράγια. Παλιό κτίριο, στις παρυφές του Καμπιέλου. Δίπλα στου Αντρανίκ με τα παγωτά. Το γραφείο ήταν ένα παλιό σπίτι, με κουζίνα, δωμάτια κλπ, και το είχαμε μετατρέψει σχετικά. Πίσω στην κουζίνα, υπήρχε μια πόρτα που έβγαζε σε κάτι σαν ακάλυπτο, ένας χώρος ανάμεσα στις παλιές πολυκατοικίες, στραβοχυμένος και αδιέξοδος, σαν καντούνι από βιβλίο του Στήβεν Κινγκ...

Την πόρτα δεν την είχαμε ανοίξει ποτέ. Αλλά εκείνο το καλοκαίρι ο πατέρας μπου αποφάσισε ότι χρειαζόμασταν το χώρο για να αποθηκεύουμε τα έξτρα λάστιχα για τα αυτοκίνητα.

Μου έδωσε λοιπόν την αποστολή μου για τη μέρα. "Βγες έξω και καθάρισε".

Εγώ τώρα, είχα μεγαλώσει σχετικά προστατευμένος από πολύ σιχαμένα πράγματα, ήμουν και πολύ του διαβάσματος, και παράξενος με το φαγητό και λίγο σιχασιάρης.... Δεν είχα πρόβλημα με τη δουλειά, ο πατέρας μου είχε φροντίσει να μου δώσει ένα work ethic από μικρό, πλένοντας αυτοκίνητα και διπλώνοντας προσπέκτους τιμών για να βγάλω το χαρτζηλίκι μου.

Άνοιξα την πόρτα και βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα καταπληκτικό θέαμα. Ο κατηφορικός ακάλυπτος/καντούνι from Hell είχε δύο φρεάτια απορροής των ομβρίων. Βουλωμένα και τα δύο.

Ένα γύρω στον ακάλυπτο βόθρο των χειρότερων εφιαλτων μου, ορθώνονταν παλιά κτίρια Κερκυραίικα. Στα περισσότερα έμεναν οικογένειες. Με παιδάκια. Που οι γονείς τους δεν τα είχαν μάθει να μην πετάνε αηδίες από το παράθυρο. Και αν κρίνω από αυτά που βρήκα, πρέπει να ήταν και παράθυρα κουζίνας.

Θα ήθελα να ξεκινήσω μια μακροσκελή καταγραφή όλων των αηδιαστικών πραγμάτων που βρήκα να κολυμπάνε σε μισό μέτρο νερό, η μάλλον λάσπη, αλλά δεν θα το κάνω για δύο λόγους . Πρώτον, ως γνωστόν, τις τραυματικές εμπειρίες, ο εγκέφαλος τις θάβει, τουλάχιστον ο δικός μου, προκειμένου να γλυτώσει τους εφιάλτες. Δεύτερον θέλω να καταλήξω κάπου αλλού...

Θα αρκεστώ να πω ότι η ιστορία του καθαρισμού αυτού, είχε πολλά σκουλίκια σε ρόλο κομπάρσων, και σε αριθμούς που μόνο με υπερπαραγωγή του Χόλλυγουντ δεκαετίας '60, μπορεί να συγκριθεί...

Σήμερα το πρωί, συμπλήρωσα και αύριο το πρωί κατατίθονται στο Πρωτοδικείο τα σχετικά χαρτιά που χρειάζονται ούτως ώστε να ανακυρηχθώ υποψήφιος βουλευτής με το Κόμμα Πειρατών Ελλάδος για την εκλογική περιφέρεια της Κέρκυρας. Και μόνο η αναφορά του όρου "βουλευτής" σε σχέση με το πρόσωπο μου (με αυτό το τόσο καθαρό, μέχρι τώρα, κουτελάκι...) με κάνει να αισθανόμαι κι εγώ λίγο σαν ένα τα σκουληκάκια στην άνω φωτογραφία.

Πέρασα αρκετούς μήνες της περασμένης χρονιάς, να βρίζω βουλευτές, στημένος για δυό μέρες έξω από την ίδια τη βουλή, να φωνάζω, να μην αποδέχομαι αυτό το σύστημα που είναι δυσανάλογα στημένο εναντίον μας. Και στο καζίνο ακόμα, έχεις περισσότερες πιθανότητες από ότι στις εκλογές μας να βρεις την τύχη σου...

Ενισχυμένη αναλογική, κόμματα και πολιτικοί, πρωταθλητές στην κωλοτούμπα, κρυφά και φανερά συμφέροντα που κατευθύνουν την κοινή γνώμη και την ψήφο, ιδεολογίες λάστιχο, όλα μαζί συνθέτουν ένα σύστημα σάπιο από την κορφή ως τα νύχια.

Δεν αμφιβάλλω ότι στο παρελθόν όλο και κάποιοι άνθρωποι (αρνούμαι να χρησιμοποιήσω τον όρο "πολιτικός" ως όρο τελειωμένο πια, κάποιοι άνθρωποι λοιπόν ίσως μπήκαν σε αυτή την ιστορία με αγνά ιδανικά, θέλοντας πραγματικά να προσφέρουν για να αλλάξουν κάτι προς το καλύτερο για την πολύ κόσμο. Όπως δεν αμφιβάλλω ότι είτε αλλοτριώθηκαν, είτε ""απαλλοτριώθηκαν"...

Παρόλα αυτά πιστεύω και δύο άλλα πράγματα. Πρώτον για να καθαρίσεις τα σκατά και τα σκουλίκια πρέπει να είσαι προετοιμασμένος να λερώσεις τα χέρια σου και δεύτερον έχει περάσει πια ο καιρός που μπορούμε να περιμένουμε να το κάνει κάποιος άλλος για μας.

Κατεβαίνω υποψήφιος με τους Πειρατές για το γαμώτο. Δεν τρέφω κάποια ελπίδα ότι η υποψηφιότητα μου θα είναι επιτυχής, θα το θεωρήσω όμως επιτυχία αν η προσπάθεια μου συμβάλλει στο να γνωρίσουν περισσότεροι πολίτες ότι υπάρχει τρόπος να συμμετέχουν και να αλλάξουν τα πράγματα, αρκεί να το θέλουν και να το προσπαθήσουν.

Το έχουμε πει και το έχουμε ακούσει πολλές φορές τον τελευταίο χρόνο, η αλλαγή πρέπει να ξεκινήσει από μέσα μας. Αν εμείς πιστέψουμε στον εαυτό μας και μπορέσουμε να γίνουμε καλύτεροι, θα δούμε αλλαγές και γύρω μας...

Δεν θα σας πρήξω πολύ φίλοι μου. Ελπίζω να ενδιαφερθείτε να ανακαλύψουμε μαζί τι σημαίνει Πειρατές, Άμεση Δημοκρατία, Διαφάνεια, Δικαιοσύνη και πολλά άλλα που μας απασχολούν.

Ο φίλος σας ο Πέτρος (τον οποίο μπορείτε να δουλεύετε ελεύθερα, γιατί τα 'θελε και τα 'παθε...)

[You are now in Belgium...]

- "You are now in Belgium..."

Τάδε έφη η ευχάριστη, αλλά εμφανώς ηλεκτρονική, γυναικεία φωνή του GPS στο αυτοκίνητο του φίλου μου. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα τι εστί ενωμένη Ευρώπη. Βρισκόμασταν καθοδόν για ένα παιδικό πάρτυ. Είχαμε ξεκινήσει από το σπίτι όπου φιλοξενούμασταν σε ένα προάστιο του Λουξεμβούργου, περάσαμε από το Βέλγιο (όπως μας είπε το GPS) και το πάρτυ ήταν στην Γαλλία!

Αργοτέρα θα το συζητούσαμε, και οι (Έλληνες) φίλοι μας θα αναπολούσαν τα πρώτα χρόνια που ζούσαν  εκεί, και πήγαιναν για φαγητό ποτό Λουξεμβούργο, φαγητό Γερμανία, και after στη Γαλλία...

Η Ελλάδα τελικά είναι μακριά από την Ευρώπη η όχι?

Ενωμένη Ευρώπη λοιπόν. Σύνορα δεν υπάρχουν, ο δρόμος απλά συνεχίζει, αν προλάβεις ίσως δεις κάποια ταμπέλα, εγώ πάντως δεν την είδα ποτέ... Κάτι σαν την διώρυγα της Κορίνθου που αν δεν κοιτάς συνεχώς από το πλαινό παράθυρο δεν την βλέπεις πια ποτέ...


Μια άλλη μέρα θα βρισκόμασταν στις όχθες του ποταμού Moselle. Ο δρόμος ακολουθεί τις όχθες του ποταμού. Σταματήσαμε, βγήκαμε και περπατήσαμε λίγο. Φτάσμαε σε μια μικρή γέφυρα, περάσαμε απέναντι και ξαφνικά είμασταν στην Γερμανία! Έτσι έλεγε η ταμπέλα:

έτσι προσθέσαμε άλλη μια χώρα στη λίστα αυτών που επισκεφτήκαμε!

Στα σύνορα του Λουξεμβούργου με την Γερμανία υπάρχει  εν τω μεταξύ ένας δρόμος ο οποίος έχει μόνο βενζινάδικα. Ατελείωτα (σαν τα πόδια της γυναίκας μου) βενζινάδικα, το ένα μετά το άλλο... Ο λόγος?
Η βενζίνη στο Λουξοχώρι (όπως το αποκαλούν οι Έλληνες που ζουν εκεί) είναι πολύ πιο φτηνή από ότι στην Γερμανία. έτσι οι Γερμανοί μπαίνουν μια Λουξοχώρι, γεμίζουν και πάνε στη δουλειά τους...

Ενωμένη Ευρώπη. Με τα καλά της και τα κακά της. Με τα ωραία της και τα κουλά της.

Το κοινό νόμισμα είναι μια μεγάλη εξυπηρέτηση για το εμπόριο, για τους τουρίστες, που δεν χρειάζονται να κάνουν συνάλλαγμα.Σε μας όμως τι έκανε? Τριπλασίασε τις τιμές σε χρόνο DT και χωρίς να το πάρουμε και πολύ χαμπάρι. Οι τράπεζες γέμισαν (και καλά) ζεστά ευρουδάκια, τα οποία φρόντισαν να μας "μοιράσουν" με την μορφή δανείων και καρτών. Όλα αυτά με την βεβαιότητα της αειφόρου ανάπτυξης. Και μετά ήρθε η αβεβαιότητα...Το ευρώ έκανε ακόμη ποιό έντονες τις άλλες μας διαφορές με την Ευρώπη, τις μισθολογικές. αλλά και της νοοτροπίας.

Θυμάμαι πολύ καιρό πριν το Ευρώ, δεκαετία του '80, ο πατέρας μου πήγε επίσκεψη σε φίλους του στη Γερμανία. Γύρισε πίσω και μας έλεγε ιστορίες! Οι  Γερμανοί λέει, τις φέτες το τυρί για τοστ μετράνε κεφάλια και παίρνουν από μια, δεν βάζουν ούτε μια παραπάνω. Το ίδιο και το ζαμπόν. Και τα φρούτα όλα συσκευασμένα, το καρπούζι με τη φέτα!

Που τα κουβαρνταλίκια τα δικά μας... είμαστε ρε παιδί μου, είμαστε χουβαρντάδες...!!

Και τώρα πάνε να μας πείσουν ότι αυτή η κουβαρντοσύνη είναι που μας έφτασε εδώ που είμαστε...

Την περασμένη Κυριακή οι 2 στους 3 Έλληνες ψήφισαν αντιμνημονιακά. Αν βάλεις και τους απέχοντες από την γελοία διαδικασία των εκλογών, είναι οι 4 στους 5! Και όμως συνεχίζουν να μιλάνε για Ευρωπαική προοπτική και Ευρωζώνη...

Τι θέλουμε? Ξέρουμε? Και πόσο μεγάλη είναι η απόσταση ανάμεσα σε αυτό που επιθυμούμε και αυτό που θα δεχόμασταν αντί αυτού?

Μήνες τώρα σκέφτομαι πως μπορώ να εκφράσω, να καταλάβουν όλοι, πως αυτό που ο καθένας μας θα δεχόταν έχει να κάνει με αυτό που επέλεξα να αποκαλώ "σφαίρες αντίληψης και αποδοχής". Ο καθένας μας έχει τη δική του. Συχνά κάποιες συμπίπτουν σε μεγάλο βαθμό και τότε έχεις ομάδες ανθρώπων με κοινές ιδέες και στόχους η ένα αγαπημένο ζευγάρι, η δυό καλούς φίλους...

Στην προκειμένη περίπτωση όμως  έχουμε ένα λαό. Και οι σφαίρες αντίληψης και αποδοχής μας έχουν μεγάλες αποστάσεις μεταξύ τους. Αλλιώς αντιλαμβάνεται την κατάσταση ο γιάπης διευθυντής πωλήσεων της πολυεθνικής, αλλιώς ο εργάτης που του κουβαλάει τα κιβώτια με τα εμπορεύματα στην αποθήκη, αλλιώς η μάνα του εργάτη που μετά από 40 χρόνια δουλειάς πήρε μια σύνταξη και την βλέπει να γίνοται μισή, αλλιώς ο νοικάρης της που είχε ένα μικρό μαγαζί με οικοδομικά υλικά και είδε την δουλειά να στερεύει αλλά τα έξοδα να τρέχουν...

Αλλιώς την αντιλαμβάνομαι εγώ κι αλλιώς, πιθανώς, εσείς.

Δεν μπορώ να μιλήσω για τους άλλους, μπορώ να μιλήσω μόνο για τον εαυτό μου.

Θα στεναχωρηθώ πολύ να δω αύριο μια κυβέρνηση συνεργασίας μεταξύ των γνωστών. Ένας γνωστός μου είπε πρόσφατα:  "είμαστε στο χείλος του γκρεμού", "μπροστά στο χάος"

Και του απάντησα ότι το χάος είναι καλό. Από το χάος έρχονται μεγάλες και δυνατές αλλαγές.

άλλωστε κι αυτό που ζούμε τώρα χάος δεν είναι? Όλοι αυτοί οι αχρείοι το χάος δεν έφεραν? Προσπαθούν να τα μπαλώσουν για να συνεχίσει το χάος να χτυπά εμάς. Αυτοί τον μισθό τους θα τον πάρουν, τις επενδύσεις τους δεν θα τις χάσουν. Ότι έφαγαν θα μείνει φαγωμένο... (οκ σιγά, μας πέταξαν τον Άκη για να ησυχάσουμε...)

Στη δική μου σφαίρα αντίληψης, χάος είναι το χρηματιστήριο και τα εκατομμύρια φτωχών εργατών που βρίσκονται πίσω από τα κέρδη των μεγάλων εταιριών. Στη δική μου σφαίρα αντίληψης, χάος είναι το σχολείο που πάει το παιδί μου. Φτιάχτηκε το 1952, δεν έχει θέρμανση, δεν έχει αρκετές αίθουσες κι έτσι νοικιάζονται πρώην μπαρ στην απέναντι μεριά του δρόμου για να κάνουν μάθημα. 50 μέτρα παρακάτω βρίσκεται και το μπουρδέλο της γειτονιάς. Στη δική μου σφαίρα αντίληψης, χάος είναι μια χώρα να δανείζεται για να πληρώσει δανεικά.που πήραν οι πολιτικοί της για να κάνουν έργα που δεν τελείωσαν ποτέ γιατί τα λεφτά τα έφαγαν. Τα έφαγαν μαζι , το παραδέχονται. Στη δική μου σφαίρα αντίληψης, χάος είναι το Βατοπέδι, η Siemens, τα υποβρύχια, η τρέλα της εξουσίας στα μάτια του Άκη. Χάος είναι οι πολιτικοί που νομίζουν ότι μπορούν να ορίζουν τις ζωές μας γιατί έχουν μια θέση, επειδή κάποια κορόιδα τους ψήφισαν.

Και στη δική μου σφαίρα αποδοχής, όλα αυτά δεν χωράνε. Δεν είμαι πρόθυμος να τους ανεχτώ πια. Είμαι όμως πρόθυμος να δεχτώ μια κατάρρευση αρκεί να καταρρεύσουν μαζί κι αυτοί. είμαι πρόθυμος να δεχτώ να ζήσω φτωχικά, να μειώσω τις απαιτήσεις μου, να βολευτώ με πολύ λιγότερα, αρκεί αυτοί που με έφεραν εδώ, μας έφεραν εδώ, να χάσουν κι αυτοί ,να τιμωρηθούν.

Είμαι πρόθυμος να δεχτώ ακόμη και το ότι θα πεινάσω, αρκεί να είναι δική μου επιλογή και για όφελος μου. Και όχι να πεινάσω για να συνεχίσουν κάποιοι να τρώνε με χρυσά κουτάλια...

Αζίζ ο Τυνήσιος

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν ένας από τους πρώτους "λαθρο"μετανάστες . Χρησιμοποιώ το "λάθρο" μόνο και μόνο για λόγους σύνδεσης και όχι γιατί πιστεύω στον όρο.

Μετανάστης λοιπόν ο Αζίζ. Έφτασε εδώ ως πλήρωμα σε ένα ψαράδικο. Του άρεσε το νησί, δεν ήθελε να γυρίσει στην Τυνησία. Ο Αζίζ είχε ένα θέμα με την εξουσία. Δεν την άντεχε. Και όταν έφυγε από την πατρίδα του το έκανε για να γλυτώσει τον στρατό. Τον γνώρισα κάπου το 1992. Μιλούσε καλά Γαλλικα αλλά και Αγγλικά, είχε μάθει αρκετά καλά Ελληνικά. Και βέβαια αραβικά η Τυνησιακά τέλος πάντων... Όταν τον γνώρισα δούλευε μπογιατζής σε αυτοκίνητα. ΄Ηταν καλός στη δουλειά του, προσεκτικός και λεπτολόγος. Εγώ δούλευα στα σκάφη κι ήθελε να μπει κι αυτός στον χώρο επειδή τα μεροκάματα ήταν καλύτερα. Έτσι βρεθήκαμε μερικές φορές να δουλεύουμε και μαζί.

Σας είπα ότι είχε ένα θέμα με την εξουσία. Κατ' επέκταση είχε κι ένα θέμα με τα αφεντικά... Δεν μπορούσε να χωνέψει ότι κάποιος που δεν κάνει τίποτα παραπάνω από το να κανονίζει την δουλειά και τα υλικά, κερδ΄ζει περισσότερα από αυτόν που κάνει τη δουλειά...και δεν είχε κι άδικο εδώ που τα λέμε...

Ο Αζίζ όταν πρωτοήρθε στην Ελλάδα και στην Κέρκυρα, έχοντας επαναστατήσει ενάντια στο κράτος, επαναστάτησε και κατά του Ισλάμ. Έπινε, κάπνιζε, δεν προσευχόταν, έκανε κάποιους ηθικούς κανόνες στην άκρη. Η γνωριμία μου μαζί του, μου ήταν πολύ ευχάριστη. Μιλούσαμε για τη ζωή στην Τυνησία, για το Ισλάμ, για τη δικαιοσύνη... Ήταν σαν ένα παράθυρο ανοιχτό σε έναν άλλο κόσμο.

Ο Αζίζ κάποια στιγμή μετάνιωσε για τις ατασθαλίες του και αποφάσισε να είναι πιο σωστός ως Μωαμεθανός. Αυτό δεν σήμανε ότι ξαφνικά τον έβρισκα γονατιστό προς τη Μέκκα η τίποτα τέτοιο. Απλά έκοψε το αλκοόλ, το τσιγάρο και κοιμόταν νωρίς. Έτσι κι αλλιώς οι υπόλοιπες ηθικές αξίες του δεν είχαν υποστεί καμία φθορά. Ήταν ένας από τους πιο τίμιους ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Η κλοπή ήταν για αυτόν αδιανόητη. Για αυτό βέβαια είχε και θέμα με αφεντικά, έβλεπε τη δική τους στάση ως ανέντιμη.

Αυτό που έβρισκα πιο αστείο τότε, αλλά μπορώ να σεβαστώ, ήταν η στάση του προς τις γυναίκες. Τους είχε απόλυτο σεβασμό. Πράγμα πολύ θετικό. Σύμφωνα όμως με το Ισλάμ, την παρθενία τους δεν την φυλάνε μόνο οι γυναίκες, αλλά και οι άντρες! Ο Αζίζ λοιπόν αν και άνω των τριάντα ήταν αγνός σαν την απάτητη άμμο της έρημου...

Κάποιο χειμώνα σε ένα σκάφος στην Μαρίνα, έμενε μια Ολλανδέζα αρκετά ελευθέρων ηθών. Αυτή τον είχε πάρει χαμπάρι, και του τα έριχνε. Αυτός το φύλαγε για τη γυναίκα που θα παντρευτεί. Η Ολλανδέζα το πήρε πατριωτικά. Δεν είχε γεννηθεί ακόμα ο άντρας που θα της έλεγε όχι! έτσι πίστευε... Το πέσιμο ήταν ανελέητο. Ο Αζίζ ερχόταν και μου τα έλεγε:
"Πέτρο, δεν ξέρω τι να κάνω! Είμαι άντρας, άντρωπος είμαι κι εγώ... δεν αντέχω!"

Η Ολλανδέζα όποτε τον πετύχαινε, από δίπλα και του τριβόταν... Ο Αζίζ βράχος ηθικής, το τσαγάκι του και στην γωνία... Ένα πρωί ήρθε να με βρεί με τα μούτρα κατεβασμένα...

 "Αααχχχ Πέτρο, ένας άντρωπος είμαι κι εγώ, ένας άντρας αντύναμος..." "Χτες βράντυ ήρτε πάλι και με βρήκε, έκατσε ντίπλα μου, μύριζε ομορφα , σαν λουλούντι..."
"Άντρωπος είμαι κι εγώ ντεν είμαι Σούπερμαν...δεν άντεξα..."
"Και τι έκανες ρε Αζίζ?", τον ρώτησα εγώ.
"Δεν άντεξα Πέτρο, δεν άντεξα...



και την φίλησα..."


ΥΓ Ο Αζίζ κάποια στιγμή έφυγε και πήγε στο Αιγαίο. Τα τελευταία του χρόνια εδώ ασχολήθηκε με το ψαροντούφεκο. Δεν έπινε, δεν κάπνιζε, είχε ένα παλιό ποδήλατο και με αυτό πήγαινε στις βόρειες ακτές της Κέρκυρας, μια απόσταση 45 χιλιομέτρων με ένα υψόμετρο 900 μέτρα στη μέση (τον Παντοκράτορα). Όταν έφτανε εκεί, έριχνε κι ένα τρέξιμο στην άμμο! Μετά βουτούσε και ψάρευε. Σύντομα κατέβαινε με άνεση στα 15 και 20 μέτρα και ψάρευε καρτέρια. (κοινώς περίμενε τα ψάρια να περάσουν από μπροστά του...) Στο Αιγαίο που πήγε κατέληξε σε κάποιο νησί, νομίζω την Κω, όπου πήγε σε ένα μοναστήρι "δικό" μας. Τους έκανε διάφορες δουλειές και τους ψάρευε ψάρια. Σε αντάλλαγμα του έδωσαν στέγη και φαί. Κάποια στιγμή μάζεψε αρκετά λεφτά και πήγε Συρία, Ισραήλ και Αίγυπτο. Μια μέρα με πήρε τηλέφωνο από την Τυνησία. Είχε γυρίσει πίσω. Έχασα πια τα ίχνη του. Δεν έχασα ποτέ όμως αυτή την θέα από το παράθυρο που μου έδωσε στον άλλο κόσμο, τον κόσμο του. Ένα παράθυρο μέσα από το οποίο κατάλαβα πως δεν έχει σημασία τι χρώμα έχει το δέρμα σου και τι προφορά η γλώσσα σου. Ένα παράθυρο μέσα από το οποίο είδα πως υπάρχουν άνθρωποι παντού. Και κατά βάση είναι όλοι ίδιοι...

Αμάρτησα και εξομολογούμαι...

Τώρα λοιπόν που την έκανα την αμαρτία μου μου, ας εξομολογηθώ μπας και μπορέσω να πάρω κάνα συγχωροχάρτι...

Στις σημερινές εκλογές ψήφισα. Εγώ, που στάθηκα έξω από τη βουλή στις 28-29 Ιουνίου, φωνάζοντας την εναντίωση μου σε αυτό που συμβαίνει αλλά και σε όσα εκπροσωπεί αυτό το κτίριο. Εγώ που μικρός διάβαζα Κροπότκιν και Μπακούνιν και ψηνόμουν ότι είμαι αναρχικός, από την ασφάλεια της επαρχίας. Εγώ, που το χειρότερο αποτέλεσμα που είχε η "αναρχία" μου, ήταν να κοντέψει να της κάτσει της μάνας μου η μπουκιά που έτρωγε την ώρα που το δήλωσα...

Εγώ που πέρασα μήνες στην πλατεία, αγανακτισμένος, ανακαλύπτοντας καινούριες έννοιες όπως Άμεση Δημοκρατία, Συνέλευση, πολίτης και συμμετοχή στα κοινά. Εγώ που είπα επανειλλημένα όχι στα κόμματα. Εγώ που ακόμη και σήμερα, που ένδιαφέρθηκα να διερευνήσω τις ιδέες ενός κόμματος που έχω μια υποψία ότι μπορεί να με εκφράζει, μαζί με κάποιους φίλους, τους παρακαλώ συνέχεια να μη λένε τη λέξη "κόμμα" γιατί με πιάνει ένα κάτι...

Εγώ που ονειρεύτηκα λαικές συνελεύσεις με τη συμμετοχή όλων, όπου να αποφασίζουμε εμείς για όσα μας αφορούν , και όχι κάποιοι κουστουμάτοι διαπλεκόμενοι, τσιράκια μεγαλοεπενδυτών και ολιγαρχών. Εγώ που σχολάγα κάθε μέρα και πήγαινα εκεί στην πλατεία με τους φίλους μου,για να έχουν κάποιοι κάτι να καπελώσουν. Εγώ που κοντεύω τα 45 και ασχολήθηκα μέσα σε ένα χρόνο τόσο με τα πολιτικά όσο δεν ασχολήθηκα σε όλη τη ζωή μου. Εγώ που έφαγα και μερικά δακρυγόνα κι είδα ΜΑΤ για πρώτη φορά από κοντά, φέτος...

Εγώ, ψήφισα. Συμμετείχα στο θέατρο του παραλόγου, την εκλογή εκπροσώπου (!), εγώ που θέλω μόνο να εκπροσωπώ τον εαυτό μου, και δεν δέχομαι να με εκπροσωπεί κανείς. Συμμετείχα σε μια διαδικασία άνευ αξίας και ουσίας, μια και από τις επιλογές που είχα δεν με εκφράζει καμία. Και μάλιστα στη δική μου εκλογική περιφέρεια, το μοναδικό κόμμα που μου έκανε λίγο "κούκου" δεν είχε καν υποψήφιο, μια και ο υποψήφιος απεδείχθη "κωλοτούμπας" και πήγε σε άλλο κόμμα τελευταία στιγμή.

Ε τότε, γιατί ψήφισα?

Ψήφισα για ένα και μοναδικό λόγο. Γιατί θεώρησα ότι στην παρούσα κατάσταση είχα πιθανώς περισσότερα να χάσω από το να μην ψηφίσω, παρά από το να ψηφίσω. (ψηφίσουμε και χάσουμε εννοώ, αλλά απευθύνομαι σε σας στο πρώτο πρόσωπο γιατί αναλαμβάνω μια ευθύνη, προσωπικά...)


Και ψήφισα Αριστερά.

Και έχω ένα μήνυμα να στείλω στην Αριστερά αυτή που ψήφισα.

"Μαλάκες?
Έκανα την καρδιά μου πέτρα και σας ψήφισα, παρόλο που θεωρώ τον λόγο σας ξύλινο, παρόλο που είμαι "αφεντικό", παρόλο που θεωρώ τις θέσεις σας και τις προγραμματικές δηλώσεις σας αόριστες και αεροβατούσες. Και παρόλο που σας θεωρώ απλά το αντίπαλο δέος στον καπιταλισμό και το νεοφιλελευθερισμό και όχι πραγματική εναλλακτική λύση.  Σας ψήφισα γιατί διακρίνω σε σας μόνο ένα πράγμα το οποίο μου δίνει την δικαιολογία να σας ψηφίσω. Ότι θεωρώ τις αριστερές πεποιθήσεις, πιο κοντά στον Άνθρωπο, από ότι των άλλων. Σας παρακαλώ λοιπόν τώρα. Βρείτε τα μεταξύ σας, ανοίχτε τις καρδιές σας, αφήστε τα δόγματα και καταλάβετε κάτι.
Εμείς που σας ψηφίσαμε γιατί είμασταν αναγκασμένοι να το κάνουμε, θέλουμε να κάνετε ότι μπορείτε να βγάλετε το φίδι από την τρύπα. Μην τη χαραμίσετε την ψήφο μας.
Αλλάξτε, ανοίξτε, δεχτείτε και συνδιαμορφώστε. Δεν έχετε το μονοπώλιο της όποιας αλήθειας, δεν το έχει κανείς. Pleeeeasseeee..?"


Όταν στο μέλλον , έχω την ευκαιρία να εκπροσωπήσω τον εαυτό μου, όταν τα όνειρα μου γίνουν αληθινά, δεν θα είμαι ούτε Αριστερός, ούτε Δεξιός, ούτε τίποτα. Θέλω να ελπίζω ότι θα είμαι απλά ένας άνθρωπος και ότι θα είμαι δίκαιος.

Μέχρι τότε όμως θέλω η Αριστερά ως πιο "ανθρώπινη" ίσως να προετοιμάσει το έδαφος.

Κάθομαι εδώ και γράφω και παράλληλα ακούω τις αμέτρητες παπαρολογίες από τους διάφορους καλεσμένους στα εκλογικά "show".

Τα exit polls έδειξαν ότι οι ηλικίες 18-54 ψήφισαν κατ εξοχήν Αριστερά. Οι άνω των 55 όμως ξανάβγαλαν πάλι πρώτο κόμμα τη ΝΔ... γιατί? Γιατί οι συνταξιούχοι μας τρομοκρατούνται εύκολα... τους είπαν ότι αν δεν βγει μνημονιακή κυβέρνηση δεν θα πάρετε σύνταξη μετά το Ιούνιο και αυτοί τσίμπησαν... άσε που κάποιοι ακόμη θυμούνται τον εμφύλιο και ψηφίζουν βάσει "αναμνήσεων"...

Και πόσο πονάει τώρα αυτό το μπόνους των 50 εδρών που ως πρώην κοιμισμένοι δεχτήκαμε και πέρασε αβίαστα κι αγόγγυστα...

ΥΓ
Έχουμε και το άλλο πρόβλημα, βέβαια, την άνοδο των εθνικιστών. Θα ρισκάρω μια πρόβλεψη. Οι εθνικιστές δεν θα ξαναπάρουν τέτοιο ποσοστό, ούτε στις επαναληπτικές. Ο λόγος είναι ότι πολλοί τους ψήφισαν καθαρά για να τιμωρήσουν τον δικομματισμό, με μια ομολογουμένως στρεβλή λογική, αλλά τέλος πάντων αυτή ήταν η λογική τους. Οι πορωμένοι ακροδεξιοί είναι ψυχασθενείς. Αν υπάρχει τώρα, τόσο μεγάλο ποσοστό "ψυχάκηδων" στην Ελλάδα τι να πω...

the night is young που λένε κι έχουμε δρόμο ακόμη μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα. Τι θα ξημερώσει αύριο?






Που να ξέρω γω?